Victorian Vampires
 stående eller falt (Skadi) 2WJvCGs


Unirse al foro, es rápido y fácil

Victorian Vampires
 stående eller falt (Skadi) 2WJvCGs
PARÍS, FRANCIA
AÑO 1842

Nos encontramos en París, Francia, exactamente en la pomposa época victoriana. Las mujeres pasean por las calles luciendo grandes y elaborados peinados, mientras abanican sus rostros y modelan elegantes vestidos que hacen énfasis los importantes rangos sociales que ostentan; los hombres enfundados en trajes las escoltan, los sombreros de copa les ciñen la cabeza.

Todo parece transcurrir de manera normal a los ojos de los humanos; la sociedad está claramente dividida en clases sociales: la alta, la media y la baja. Los prejuicios existen; la época es conservadora a más no poder; las personas con riqueza dominan el país. Pero nadie imagina los seres que se esconden entre las sombras: vampiros, licántropos, cambiaformas, brujos, gitanos. Todos son cazados por la Inquisición liderada por el Papa. Algunos aún creen que sólo son rumores y fantasías; otros, que han tenido la mala fortuna de encontrarse cara a cara con uno de estos seres, han vivido para contar su terrorífica historia y están convencidos de su existencia, del peligro que representa convivir con ellos, rondando por ahí, camuflando su naturaleza, haciéndose pasar por simples mortales, atacando cuando menos uno lo espera.

¿Estás dispuesto a regresar más doscientos años atrás?



NIGEL QUARTERMANE

ADMINISTRADOR

ENVIAR MP
NICOLÁS D' LENFENT

ADMINISTRADOR

ENVIAR MP
ESTACIÓN


Espacios libres: 11/40
Afiliaciones élite: ABIERTAS
Última limpieza: 1/04/24


COPYRIGHT/CRÉDITOS

En Victorian Vampires valoramos la creatividad, es por eso que pedimos respeto por el trabajo ajeno. Todas las imágenes, códigos y textos que pueden apreciarse en el foro han sido exclusivamente editados y creados para utilizarse únicamente en el mismo. Si se llegase a sorprender a una persona, foro, o sitio web, haciendo uso del contenido total o parcial, y sobre todo, sin el permiso de la administración de este foro, nos veremos obligados a reportarlo a las autoridades correspondientes, entre ellas Foro Activo, para que tome cartas en el asunto e impedir el robo de ideas originales, ya que creemos que es una falta de respeto el hacer uso de material ajeno sin haber tenido una previa autorización para ello. Por favor, no plagies, no robes diseños o códigos originales, respeta a los demás.

Así mismo, también exigimos respeto por las creaciones de todos nuestros usuarios, ya sean gráficos, códigos o textos. No robes ideas que les pertenecen a otros, se original. En este foro castigamos el plagio con el baneo definitivo.

Todas las imágenes utilizadas pertenecen a sus respectivos autores y han sido utilizadas y editadas sin fines de lucro. Agradecimientos especiales a: rainris, sambriggs, laesmeralda, viona, evenderthlies, eveferther, sweedies, silent order, lady morgana, iberian Black arts, dezzan, black dante, valentinakallias, admiralj, joelht74, dg2001, saraqrel, gin7ginb, anettfrozen, zemotion, lithiumpicnic, iscarlet, hellwoman, wagner, mjranum-stock, liam-stock, stardust Paramount Pictures, y muy especialmente a Source Code por sus códigos facilitados.

Licencia de Creative Commons
Victorian Vampires by Nigel Quartermane is licensed under a
Creative Commons Reconocimiento-NoComercial-SinObraDerivada 3.0 Unported License.
Creado a partir de la obra en https://victorianvampires.foroes.org


Últimos temas
» Tiempos convulsos- privado- Ilja
 stående eller falt (Skadi) NXLYMAyer a las 6:31 pm por Anna Brullova

» C'est un signe — [Priv.]
 stående eller falt (Skadi) NXLYMAyer a las 5:16 pm por Tiberius Lastra

»  La clameur du silence / Piero D'Páramo (priv)
 stående eller falt (Skadi) NXLYMDom Mayo 05, 2024 2:07 pm por Jagger B. De Boer

» Vampirto ¿estás ahí? // Sokolović Rosenthal (priv)
 stående eller falt (Skadi) NXLYMDom Mayo 05, 2024 12:45 pm por Jagger B. De Boer

» Vintage —Priv.
 stående eller falt (Skadi) NXLYMMiér Mayo 01, 2024 4:55 pm por Sebastian Gwyddyon

» Do you wanna die happy? — Priv.
 stående eller falt (Skadi) NXLYMMar Abr 30, 2024 8:49 pm por Christopher Morgan

» Fading — Priv.
 stående eller falt (Skadi) NXLYMLun Abr 29, 2024 11:46 am por Nicoletta Abbruzzese

» INACTIVACIÓN DE PERSONAJES
 stående eller falt (Skadi) NXLYMLun Abr 29, 2024 9:34 am por Géraldine Ficquelmont

» Darkside (Priv.Nicolás D' Lenfent)
 stående eller falt (Skadi) NXLYMMiér Abr 24, 2024 9:46 pm por Nicolás D' Lenfent


<

stående eller falt (Skadi)

2 participantes

Ir abajo

 stående eller falt (Skadi) Empty stående eller falt (Skadi)

Mensaje por Höor Cannif Vie Nov 25, 2016 3:42 am

Una noche mas en París, desde que regresé de Alemania, no sabia bien cual era mi sitio. Dos fragmentos de la espada encontrados.
Otro destino para buscar el tercero, mas viajes, mas distancia, mas tiempo...
Las ideas se arremolinaban en mi ya embotada cabeza al tiempo que empinaba el codo para vaciar mi cuarta jarra de hidromiel.
-Luego dicen que el alcohol te hace olvidar -gruñí para mi mismo golpeando la barra de madera de cedro con el culo de la jarra -¡Mas! Pedí al posadero.
Aquella noche no saldría en pie de aquel lugar, olvidaría a toda costa, aunque para ello necesitara destruirme a mi mismo.

El infierno se me antojaba ya un lugar cómodo, incluso caliente para pasar mi noche, estaba tan vació como la misma jarra que entre mis manos pedía una sexta.
Observé a mi alrededor, la mayoría hombres de mediana edad, tan borrachos como yo. Otros desgraciados que necesitaban olvidar, algunos a sus mujeres, otros a sus hijos, otros su vida de mierda...ahogar en alcohol sus penas.
Malditos necios todos ellos, nada podía ahogar mis penas aquella noche de tormenta.

Apreté le puño oyendo a los cuervos graznar por mi impaciencia, el Valhalla no me reclamaba, llevaba luchando desde antes de venir al mundo ¿no había sido ya un guerrero merecedor de esa cena?
Maldije a Loqui, también a Odin incluso al gran Thor que lanzaba rayos a ton ni son.
De nuevo la jarra a mis labios cuando al puerta de la taberna se abrió dejando entrar el helor de la noche y a una mujer con el.

Acomodé mis pieles a los hombros en un acto reflejo sin soltar la jarra en ningún momento. Mis vidriosos ojos trataban de centrarse en esa figura que caminaba con firmeza hacia mi, una sonrisa de medio lado fue cuanto le dedique antes de con un sutil gesto sugerirle que me acompañara a beber..la noche era joven, y yo aun estaba en pie.
-Skol -añadí dando un profundo trago sin apartar mis ojos de ella. No sabia cuales serian hoy sus intenciones, mas a decir verdad
¿Acaso me importaban? Una risa ebria contesto a mi pregunta, hoy nada me importaba mas allá del Valhalla.


 stående eller falt (Skadi) Rs3wg3H
Höor Cannif
Höor Cannif
Realeza Neerlandesa
Realeza Neerlandesa

Mensajes : 976
Fecha de inscripción : 21/09/2016
Localización : el placentero infierno de tus piernas.

Volver arriba Ir abajo

 stående eller falt (Skadi) Empty Re: stående eller falt (Skadi)

Mensaje por Skadi Rendahl Vie Nov 25, 2016 9:48 am

Me tomó algún tiempo recuperarme de los arañazos producidos por el licántropo. A pesar de los puntos que él había puesto sobre la herida. A veces repasaba esos puntos con la mirada y recordaba como había cosido mi carne aquella noche en que lo que más deseaba era matarlo. Lo había hecho con extremo cuidado, como si de verdad le importara sanar mis heridas.

Tarde llegaba aquel afán suyo que procuré no recordar. Para qué recordar sus ojos pardos si únicamente me traían mentiras. Odiaba a Höor aunque deseaba no hacerlo porque odiar era sentir y no me era deseable hacerlo. Prefería olvidarme de él.

Los susurros volvían a veces. Loki regresaba a seducirme prometiéndome futuras batallas en mis sueños. Odín había vuelto a alejarse y en las imágenes producidas por la fiebre veía entremezclarse mi pasado y mi presente. Una de las doncellas que trabajaba en el hostal adonde me alojaba repasaba mi frente a menudo. Su pequeño trapo húmedo pretendía refrescar mi piel. Aún sentía esas garras, como si en lugar de haberme dejado en el suelo me mantuvieran prendida en el aire, y una y otra vez se hundiesen en mi carne.

-Loki… ¿has pensado que soy tu mejor arma?- En mis sueños estaba en Asgard cenando con él. -Deja de darle ventajas a Höor. Él no merece la espada… yo soy más fuerte, sigo sirviéndote a pesar de todo ¿puedes decir lo mismo de él?- Luego me dolía haber dicho eso porque volvía en el tiempo y me encontraba en batalla en escenarios noruegos y era su espada la que en conjunción con la mía nos libraba de un fiero ataque. Nos cuidábamos celosamente las espaldas y luego nos perdíamos en el fuego que producíamos en una carpa detrás de las hogueras antes de que llegara el alba.

Entré en la taberna y me dirigí a la barra. No me asombré de verlo allí. Últimamente siempre estaba allí. Avancé con paso firme. -¿Qué demonios planeas hacer con la espada?- Era una pregunta lógica, después de haberme enterado de que andaba recorriendo el mundo para encajar unas piezas que yo debía poseer. El no tenía la motivación que yo tenía. ¿Para qué diablos la quería?

Un breve vistazo a su persona y lo vi derrotado, con la mirada vidriosa. No sabía si tan siquiera procesaba lo que le preguntaba. Acepté una jarra del tabernero y tomé asiento. -Te ves espantoso.- Bebí del líquido y sentí que este calentaba mi interior, de repente se me antojaba beber a raudales toda la noche. Mi mundo no tenía sentido, Francia no tenía sentido y estando tan lejos de mi tierra me olvidaba a veces de por qué seguía aquí. -Odio verte tan derrotado.- Suspiré, porque últimamente me costaba pensar en la gloria, el olvido es todo lo que ansiaba. -¿Para eso curaste mis heridas? ¿Para qué te viera así?- ¿Por qué curó mis heridas? Era la pregunta que continuaba torturándome, si él mismo me había enviado a mi encierro… Todo era una maraña confusa y me sentía una marioneta de los dioses.
avatar
Skadi Rendahl
Humano Clase Alta
Humano Clase Alta

Mensajes : 101
Fecha de inscripción : 13/10/2016

Volver arriba Ir abajo

 stående eller falt (Skadi) Empty Re: stående eller falt (Skadi)

Mensaje por Höor Cannif Dom Nov 27, 2016 10:21 am

Aquella mujer siempre directa al grano ¿que quería hacer con la espada?
No lo sabia. Mas si, lo que no haría con ella. No podía entregársela a mi tío ¿tenia Skadi idea del peligro que supondría para el mundo que un hombre como ese la empuñara?
No iba a consentir que cayera en malas manos, esa espada tenia que ser alzada para proteger al débil, no para engrandecer al fuerte. Si mi tío lograba hacerse con ese poder, el mundo caería a sus pies, no habría lugar seguro donde esconderse de el.
Era un tirano, sangre de mi sangre, que me había trasformado en un monstruo a su antojo, una herramienta perfeccionada desde mi tierna infancia para cumplir ordenes. Un perro fiel que no pudo controlar, que se revelo mordiendo su mano y por eso hoy quería matar.

Llevé la jarra a mis labios tratando de centrar mis vidriosos ojos en ella, quizás eso era lo que me mantenía en pie, lo que me hacia no caer cuando la nada se apoderaba de mi ser. Valeria no había aceptado mi propuesta de matrimonio, seguía “pensando” sobre esta y mi paciencia se esfumaba al mismo ritmo que el alcohol de mi jarra.
Nada iba bien, no tenia ganas de pensar, ni de recordar, solo de seguir bebiendo hasta no poder mas.
-La espada no es asunto tuyo -aseguré con una sonrisa de medio lado.

¿Que sabia ella de la espada, cada vez tenia mas claro que era nuestro rey quien la había enviado a terminar con mi vida y de paso a traer aquel objeto de leyendas que hoy sabia era tan cierto como que estaba borracho.
-Skadi, aun estas a tiempo de alejarte de todo esto. -susurré entre dientes deslizando mi dedo para abrir su escote con descaro y ver esa herida que ya había prácticamente cerrado.
-Me alegra que los dioses te favorezcan.

Esta tomo asiento junto a mi, no tardo en acompañarme a beber, eso si recordándome lo sumamente atractivo que me veía.
No pude evitar reír contra el vidrio, allí estaba la Skadi de antaño, o quizás no ,pero era lo que yo necesitaba, a Skadi y no su fantasma.
-creía que buscabas verme precisamente así, derrotado, muerto por le filo de tu espada ¿que ha cambiado? -busque su intensa mirada tratando de centrar la mía que estaba completamente perdida.

Arrastre las palabras sin perder detalle de sus armas, no había venido desnuda a la cita, ¿era esto una tregua o solo la antesala de la próxima gesta?
-tu estas como siempre. Altiva, preciosa y desafiante -apunté sin pensar demasiado.
La siguiente pregunta era obvia ¿por que la había ayudado? ¿por que curé sus heridas? Porque la quería en pie y no caída.
-Ahora que te he recuperado no te iba a volver a perder -asegure llevando mis labios de nuevo a la jarra -te vi morir Skadi, se que me odias y no te culpo.

Por mi mente pasaron las imágenes de aquella noche, torturándome, flechas de fuego con saetas ocultas que atravesaron a nuestros guerreros, escudos en alto, el graznar de los cuervos.
El Valhalla abierto, una trampa, un señuelo, una traición y su muerte frente a mis ojos.
Para ella el abandono de algo mas que un amigo, para mi, la muerte del único ser querido.
Dolor que me hizo desear la cena de Odin en cada gesta, tras cada hazaña.
-Skadi vete de París, estas a tiempo de no ser la marioneta de Loqui, nunca fue ese tu dios si no el mio.
Estaba bastante mareado, parpadeé varias veces y sacudí la cabeza, no estaba para lazar mi acero, mas lo haría si no me quedaba remedio.


 stående eller falt (Skadi) Rs3wg3H
Höor Cannif
Höor Cannif
Realeza Neerlandesa
Realeza Neerlandesa

Mensajes : 976
Fecha de inscripción : 21/09/2016
Localización : el placentero infierno de tus piernas.

Volver arriba Ir abajo

 stående eller falt (Skadi) Empty Re: stående eller falt (Skadi)

Mensaje por Skadi Rendahl Vie Dic 09, 2016 5:01 pm

-La espada no es asunto tuyo.- Una frase que escapó de sus labios de forma displicente y que causó que soltara una carcajada. La espada era mi asunto. ¿Por cuánto tiempo? Faltaba dictaminarlo. A la mejor una vez encontrada mostraría la inutilidad de su valor. En ese momento poco me importaba si servía para algo, lo único que me importaba eran mis planes, la idea bien forjada que tenía acerca de lo que haría con ella una vez que regresase a mi tierra.

Sabía que el haber visto a mi padre en el pantano podía aludirse a una alucinación provocada por las zarpas de los demonios, pero para mí había sido muy real. Lo había visto con detalle, cada rasgo de su rostro, su potente figura, todo aquello con relación a él que recordaba de forma difuminada se había tornado extraordinariamente claro. Mi sangre me llamaba con más fuerza que nunca, aunque el llamado proviniese del Valhalla no dejaba de alcanzarme y no dejaba de ser menos veraz.

Agité con lentitud mi vaso, pensativa. El hombre a mi lado era importante para mi de una forma u otra, aunque con ese aspecto parecía menos claro que un eco de mi pasado. En aquel pocas veces lo vi así. Mi compañero de armas solía ser brioso y decidido, quizás demasiado impetuoso. Permanecí en silencio mientras continuaba bebiendo y pidiendo otra ronda de alcohol al cantinero.

-Cuando te conocí era una niña, al igual que tú. Habíamos varios a los que el maestro había decidido acoger bajo sus alas. Nosotros éramos los más jóvenes ¿recuerdas?  Siempre admiré a nuestro maestro pero no por ello dejaba de ser un maldito zorro.- Reí entre dientes al recordarlo, estaba incluso segura de que de alguna forma había puesto sobre aviso a Höor de mi llegada a Paris, asunto que tendría que tratar con él después.

-Nos puso a combatir con otros aspirantes más antiguos, más altos, más fuertes. Recuerdo que en una ocasión te vi pelear con uno de ellos. Tu oponente era más grande y te tumbaba al suelo con facilidad una y otra vez. La visión me distrajo de mi propio entrenamiento, el enfrentamiento era como una danza en la arena de lucha, hipnotizándome lo que veía. Golpe tras golpe te levantabas, empecinado en mantenerte en pie, a pesar de los moretones en tu rostro y en tu cuerpo. Era imposible que lo hicieras, la tunda era implacable pero de alguna manera te empecinabas en volver a levantarte. Recuerdo haberme fijado en tus ojos, en como en ellos brillaba intensamente la luz de la decisión. Allí fue cuando por primera vez comprendí que eras un guerrero por mérito propio y no por ser el sobrino del monarca.- Sonreí con lentitud. -Claro que el que fueras lindo también ayudaba a que llamaras mi atención.- Solté una pequeña carcajada.

Suspiré al volver a quedar en silencio. -El punto es… ¿adónde se fue todo aquel arrojo? Interiormente se que aún lo tienes, pero por alguna razón has decidido esconderlo por ahora.-

Tomé otro trago procurando que este calentara mi cuerpo, desde hace mucho tiempo completamente frío. -Pienso quedarme en París, tengo mis razones así como tú tienes las tuyas. Quizás no congenien y choquen entre si pero tengo marcado mi camino, yo misma he decidido seguirlo. Tiene el mismo mérito que tus objetivos. Si aún tienes algunos.- Mi mirada se desvió de la barra hacia él, clavándose en sus ojos pardos.  -Levántate otra vez como solías hacerlo. Al menos tú tienes un alma aún. Demuestra tu estamina, hazme frente cuando intente tumbarte de nuevo.-

Deje caer la jarra sobre la barra y el fuego encendió mis ojos. -En algún momento volveré a casa… si no muero en esta ciudad primero. Nada me detendrá cuando lo haga. Nada me llama de vuelta con tanta fuerza como la sangre de mi familia derramada en ese suelo.- Levanté la jarra para hacerla chocar con la suya, aparentemente el alcohol me hacía hablar, o quizás era tan solo su presencia lo que lo provocaba. -Skol.-
avatar
Skadi Rendahl
Humano Clase Alta
Humano Clase Alta

Mensajes : 101
Fecha de inscripción : 13/10/2016

Volver arriba Ir abajo

 stående eller falt (Skadi) Empty Re: stående eller falt (Skadi)

Mensaje por Höor Cannif Sáb Dic 10, 2016 4:07 am

Sus ojos se paseaban por el cuerpo de este hombre destruido, parecía no reconocerme y posiblemente si me mirara a un espejo tampoco lo haría yo.
No se donde me perdí, donde olvidé el orgullo de un vikingo, ni cuando deje de alzarme tras una derrota para poder volver en pie a prestar batalla.
Lo que si sabia es que hoy los cuervos graznaban dispuestos a abrirme el Valhalla, una lastima, pues no pensaba acudir a la cena de Odin. Loqui aun parecía necesitar mi espada en el mundo de los guerreros.

Hundí mis vidriosos ojos en la mirada de esa mujer que conocía como ella bien decía desde que solo era una niña, ambos forjados a fuego, templados como el acero por le mismo maestro y hoy ¿odiándome? Por una traición que no cometí y que la saco de mi vida.
-Ya no veo a esa niña Skadi, frente a mis ojos te convertiste en mujer hace ya mucho tiempo -confesé con la verdad del alcohol en mis labios.

Sonreí de medio lado con la fría jarra entre mis manos, recordaba aquel día, en el que aun siendo un niño mi maestro puso frente a mi a un hombre. Me tumbaba una y otra vez, recuerdo que dolía cada golpe, la arena manchaba mis ropas, aderiendose a la sangre que manaba junto a los moratones de cada parte de mi cuerpo.
Volvía a ponerme en pie como el orgulloso vikingo que era, ese era mi sino, luchar hasta que la muerte me impidiera seguir haciéndolo.
El resto de combates se detuvieron para mirar el mio..bueno, no era un combate, solo un niño demostrando la casta de la que estaba hecho.
El silencio inundo el patio de armas, solo los golpes hacían eco entre los muros del castillo...
-Si, creo que me mirabas mas por lo guapo que era -bromeé entre risas acercando mi jarra contra la suya -skol -dije antes de volver a llevarla a mis labios para dar un trago.

De nuevo silencio, miradas mudas que seguían retándose entre las luces y las sombras de aquella taberna.
-¿Donde lo perdí? No, no lo he hecho -tire de su taburete para poder habalrle mas de cerca -La pregunta es ¿cuando dejaste de confiar en mi? ¿cuando perdiste la razon y te dejaste engañar por quiemeras que son falsas?
Mi camino esta trazado, a fuego por mi mismo, tengo un objetivo y aunque creas he perdido el norte, solo estoy borracho, pero sigo en pie y no caido..mañana mi camino seguira fijado y mi acero se alzara de nuevo para recorrer el sendero.
¿y tu? ¿donde esta esa niña que conocí? ¿y esa mujer que me miraba con fuego en los ojos? Me hubiera seguido al fin del mundo, lo hiciste durante mucho tiempo.
¿y ahora? Solo veo a una niña asustada con odio en la mirada.

Hice una pausa para observar sus ojos, esos que parecían mirarme contrariada. Alzó la barbilla orgullosa, como si mis palabras no le penetraran, mas la conocía demasiado para saber que eso solo era una mascara.
-Skadi, ¿cuando vas a ser sincera conmigo? Se que estas enfadada -llevé mi mano a su pecho para sentir el ajetreado latir de su corazón  -también se que no es por la lluvia de flechas y te considero lo suficientemente lista como para saber que si te he protegido en los pantanos es porque te quiero viva y no muerta. ¿entonces? ¿Hazme entender que es lo que te enfurece...que convierte tu corazón en piedra?
Deje caer mi mano mientras le mantenía la mirada, viva e intensa como el fuego del infierno.

Pestañeé un par de veces, la taberna se movía o quizás era yo. Sonreí de medio lado llevando de nuevo la jarra a mis labios.
-venganza por tu sangre derramada, ¿eso es lo que te empuja al vació? Deja que sea yo por una vez quien te siga, deja que derrame la sangre de los míos en favor de los tuyos. Pero no permitas que mis ojos vuelvan a verte arder en llamas, no estoy preparado para volver a perder mi alma.


 stående eller falt (Skadi) Rs3wg3H
Höor Cannif
Höor Cannif
Realeza Neerlandesa
Realeza Neerlandesa

Mensajes : 976
Fecha de inscripción : 21/09/2016
Localización : el placentero infierno de tus piernas.

Volver arriba Ir abajo

 stående eller falt (Skadi) Empty Re: stående eller falt (Skadi)

Mensaje por Skadi Rendahl Vie Dic 16, 2016 1:30 pm

Hidromiel. Bebida que permití que continuase acariciando mi garganta, creando la perfecta ilusión de un amago de calor. Líquido que aprendí a tomar incluso antes de tener la edad suficiente y que muchas veces acompañó nuestras celebraciones tras alguna victoria. Mi mirada se desvió ligeramente hacia él. Si mal no recordaba mi primer trago lo habíamos compartido juntos. Sonreí con algo de humor sombrío cuando escuché su comentario repitiendo mis propias palabras, el por qué del haberme sentido compelida a mirarlo en aquel entonces.

Entorné los párpados y justo en ese momento tiró de mi taburete. Sostuve la jarra en mi mano, reacia a abandonar el licor e incluso hice una seña con la mano para que el cantinero continuara llenando mi vaso. Necesitaba más rondas.

Mi mirada bailó sobre él, deteniéndose en sus ojos pardos algo nublados por el efecto del alcohol. Sonreí ligeramente al ver aquello. Siempre tuve más resistencia que él. -Mantente en pie entonces. Recuerda en tus peores momentos lo que acabas de decirme y no te dejes caer.-

Dejé escapar el aire de mis pulmones. Era frustrante como ahora él me orillaba a sondear en su mirada, a internarme en sus veredas y recordar otra vez aquel fuego compartido. El de nuestras espadas, el de nuestros ojos que en medio de las batallas se buscaban intuyendo los movimientos del otro para apoyarnos. ¿Cuántas veces nos cuidamos las espaldas? Cuántas veces corrí a evitar que alguien le golpease con la espada cuando la suya chocaba con la de alguien más y cuántas veces el hizo lo mismo por mi. -Así es, te hubiese seguido al fin del mundo… Mi espada estaba a tu servicio, te seguí incondicionalmente y hubiera ido al infierno y de vuelta si allí me hubieras enviado. En incontables ocasiones te seguí ¿no es así?-

El cantinero se aproximó, llenó mi jarra en una leve distracción que agradecí. Mis dedos dibujaron el borde de la misma. -Supongo que perdí mi fe cuando desperté tras caer bajo la lluvia de flechas.- Bebí más hidromiel con lentitud antes de volver a mirarlo.

-Aquella niña hace tiempo creció como tu lo has dicho, pero la mujer frente a ti conserva el mismo fuego. Quizás no lo veas pero sigue presente. La misma llama que compartimos tantas veces al bailar alrededor de las hogueras, al entrenar el uno con el otro, al descubrir como nos íbamos convirtiendo en hombre y mujer en el interior de una carpa o al tirar de la mano del otro para acercarle disimuladamente en los pasillos del palacio.- Mi mano tomó la de él, esa que ahora se posaba en mi pecho, descubriendo así la agitación de mi respiración. La alcé, tomándola entre mis dedos, rozando sus nudillos con mis yemas y acercándola despacio hacia mi mejilla. Sentí la agitación crecer en mi interior, verdades que llevaba adentro y que él desconocía. Era extraño pensar que él nunca las hubiese intuido.

-Si, estoy llena de odio. Odio tus ojos porque me hablan y encuentro en ellos demasiado aún en medio de tu consumo etílico.- La hidromiel finalmente comenzaba a hacer mella en mi, el fuego de mi mirada se intensificaba con cada palabra. -¿Quieres respuestas? Entonces debes saber que odio que haya sido tu voz la que escuchaba en medio de mi encierro y las torturas, que fuera esta la que en mis delirios me hiciese seguir adelante, que fuese lo suficientemente fuerte como para escucharla y aferrarme a una vida que solo busca ahora el olvido.-

El aire a mi alrededor se volvía pesado, la taberna daba pequeñas vueltas a mi alrededor como lo hacía él. -El problema con nosotros los vikingos es que llevamos el fuego en las venas y este nos consume de una forma u otra, ya sea para odiar o para amar.- Llevé mi mano hasta su rostro, tocándolo con mis nudillos, algo en mi finalmente se requebrajaba. Algo que se había resistido endureciendo mi corazón y tornándolo piedra como él decía, y sin embargo su mano en mi pecho creó una pequeña grieta de donde surgió mi siguiente confesión.

-No es la venganza la que me orilla al vacío Höor, es el amor… El amor que sentí por los míos... por cada uno de los que alguna vez significaron todo para mi. Un sentimiento que aún vedado por ser lo que soy ahora nunca dejaré atrás... Necesito hacer justicia... antes de que los cuervos graznen de nuevo por mi.- Hice una pausa sin dejar de mirarlo, pareciera que lo decía en serio, que esta vez era él quien estaba dispuesto a poner su espada a mi servicio.

Otra vez el silencio. -¿Cómo puedes ser tan perceptivo para algunas cosas y para otras pasar las señales por alto?- Fue lo que especialmente quise saber. Pasé suavemente mi índice por su mentón y volví a echarme hacia atrás. Carraspeé y bebí el resto del contenido de mi jarra.
avatar
Skadi Rendahl
Humano Clase Alta
Humano Clase Alta

Mensajes : 101
Fecha de inscripción : 13/10/2016

Volver arriba Ir abajo

 stående eller falt (Skadi) Empty Re: stående eller falt (Skadi)

Mensaje por Höor Cannif Dom Dic 18, 2016 1:55 pm

Allí, frente a frente, jarra en mano y devorándonos como antaño, tratábamos de entender donde había quedado sesos dos que un día fuimos y de los que hoy apenas quedaban las cenizas del fuego que emanábamos.
Mi respiración pesada calló sobre el vidrio de la jarra, entendía sus palabras, esas que me animaban a seguir en pie pese a las adversidades. ¿Acaso no quería que ella siguiera del mismo modo? Mas veía que su destrucción iba de la mano de la venganza, sus ojos brillaban no solo por el alcohol si no por el odio y yo, me consumía sin entender como podría aliviar su dolor.

Cerré los ojos un instante, sus palabras llegaban fuertes, solo que el resto de la taberna daba vueltas a mi alrededor.
Se que me hubiera seguido al fin del mundo, se que yo la hubiera seguido hasta mucho mas allá de este mundo.
Era cierto, siempre nos cuidamos, quizás porque en el fondo era todo cuanto teníamos, o quizás porque un sentimiento fuerte estaba surgiendo entre nosotros.
Risas por los pasillos cuando nuestros cuerpos se buscaban ansiosos, disimulando frente a los superiores, el fuego que nos hacia arder al tocarnos.
Cuantas veces en la batalla nuestras espadas cubrieron al otro o nuestros ojos se buscaron ansiosos.

Abrí los ojos para enfrentar su mirada parda, hablaba en pasado, no la culpaba, sabia que en ella algo había cambiado ¿no había cambiado también yo?
La fe, eso que perdió entre las llamas de las flechas, la esperanza es lo que perdí yo al verla morir frente a mis ojos.
Aquel día ambos habíamos muerto de un modo u otro.
Ella despertó en una celda y me odio por mi abandono, imagino grito mi nombre tantas veces que la oyeron en Asgard, mientras yo, yo luchaba por alcanzar el Valhalla y reunirme con ella.

Destino que había jugado con ambos, mas cuatro años en ella despertaron odio y en mi, en mi un infierno en el que el poco auto control que poseía se esfumó.
Busqué la muerte, busque mi propia destrucción, me sumergí entre miles de piernas, de las que no recuerdo ni un solo nombre. El alcohol y la sangre fue mi bandera.
Yo también me perdí en esas llamas de flechas hasta alcanzar París.

Desvié la mirada incapaz de escuchar como me contaba que ambos nos habíamos forjado con un mismo sino, dolía saber que todas sus palabras eran ciertas y los recuerdos me abrumaban ebrio como estaba.
Tenia razón ella seguía siendo fuego, lo notaba cuando su mano se afianzo contra la mía mostrándome el fuerte latir de su corazón.

Cerré los ojos de nuevo, todo daba vueltas a mi alrededor, sentía sus labios sobre los nudillos de mi mano, besos dulces, que no implicaban odio, eso lo sabia, pero ¿podía corresponder a aquella confesión?
-Skadi -susurré con la voz tibia por el alcohol.

De nuevo mas sinceridad, tenia razón los vikingos eramos fuego, no guardabarros nada en nuestro interior.
Una vez decididos, luchábamos hasta que las espadas caían o vencían, mas jamas reculábamos, ni en el amor, ni en la guerra.
Esta noche íbamos a sangrar los dos.

Su mano rozó mi rostro, mis ojos se cerraron de nuevo frente a su contacto, trataba de encontrar el norte, me estaba perdiendo entre sus palabras, era demasiado complicado todo, confuso.
-Te seguiría en la guerra, mi espada seria la tuya y tu venganza la convertiría´en mía. Mas …
Abrí los ojos de golpe para hundirlos en los suyos como si fueran una espada.
-He conocido a una mujer en París -confesé arrastrando las palabras por  mi grado de ebriedad -ella es...perfecta.
Sonreí de medio lado dibujando su imagen en mi cabeza.
-Es un demonio, sus ojos son dos esmeraldas que me arrastran al infierno cada noche y me hacen tocar el cielo al salir el sol. Su boca es fuego y su piel el espejo en el que me reflejo. Estoy enamorado de ella, lucho cada día por conquistar su corazón, muchas cosas nos separan, pero ya conoces a los vikingos, morimos en la gesta o vencemos, no hay punto intermedio.

Silencio, eso se abrió por un instante entre nosotros, era consciente de que si el encierro fue su odio estas palabras implicarían para ella la mas cruenta de las traiciones.
Pero mentir, no podía mentirle, no iba a fingir que mi corazón estaba libre, pues yo también era un vikingo y en pie enfrentaba mis miedos.
No podía decir que ella no significaba nada para mi, eso seria también mentir, pero...no era amor.

El vació, ahí estaba empujándola, al maldito y solitario vació y me odia con todas mis fuerzas por hacerlo.
Tiré de su cintura, incapaz de dejarla ir así, su cuerpo cedió cálido alzándose del taburete, fundiéndose conmigo en uno.
Ahora llegaría la tormenta desata, donde Loqui la arrancaría de mis brazos y los cuervos en el cielo graznarían por los dos estúpidos vikingos...


 stående eller falt (Skadi) Rs3wg3H
Höor Cannif
Höor Cannif
Realeza Neerlandesa
Realeza Neerlandesa

Mensajes : 976
Fecha de inscripción : 21/09/2016
Localización : el placentero infierno de tus piernas.

Volver arriba Ir abajo

 stående eller falt (Skadi) Empty Re: stående eller falt (Skadi)

Mensaje por Skadi Rendahl Jue Dic 29, 2016 7:45 pm

Fuego, fuego era el que incendiaba mis venas al recordar un pasado compartido, un pasado que aparentemente quedó ya demasiado tiempo atrás. La misma palabra lo resumía todo. Pasado. Algo que ya fue.

El cantinero había vuelto a llenar mi jarra, y continué bebiendo, porque era más fácil beber que leer el desconcierto en los ojos de Höor ante mis palabras, porque yo no solo le hablaba de un pasado perdido hace cuatro años, le hablaba de lo que muy a mi pesar había arrastrado conmigo todo este tiempo, y del odio intenso que me había arrastrado a ser lo que hoy era.

Porque a pesar de que estuviera compartiendo una cerveza con él no podía evitar odiarme a mi misma por sentir aún, por el hecho de que aún me conmoviera al ver sus ojos pardos. Era difícil que no fuera así, los ojos de aquel niño combatiendo en la arena que luego se convirtieron en los de un hombre que habría de ser un guerrero, alguien que comprendía a la espada, tal y como lo hacía yo. No llevaba la espada conmigo si no que esta era una extensión de mi.

Sea como fuere, dije demasiado. Podía culpar a la hidromiel, pero no sería del todo cierto. Simplemente me desahogué, quise que él supiera. Más luego vinieron sus palabras, un te seguiría en lugar de un te seguiré. Y allí lo supe, que estaba a punto de decirme algo que seguramente iba a terminar de resquebrajar cualquier posibilidad de retomar un pasado truncado.

Abrió sus ojos pardos de golpe, como si quisiera herirme con ellos, como si fueran un par de cuchillos que me enterraba en la grieta que él mismo acababa de abrir. Conocí una mujer… ese fue el principio de sus palabras. Bastaba con esas tres palabras para que lo supiera. Recordé cuando llegué a la ciudad, busqué aquella mansión adonde se hospedaba y lo vi con aquella hermosa y distinguida mujer rubia. Creo que en ese momento lo supe, por la forma en que la miraba y le sonreía. Ahora me hablaba de ella… con entusiasmo, como lo hace un corazón enamorado.

No dije nada. Prefería que las puertas del Valhalla se abrieran para mi de una vez. La grieta en mi pecho sangró, rivalizando con el carmesí de la luna que se cernía cada noche sobre mi. Ahora comprendí porque la luna sangraba, era su manera de vaticinarme lo que vendría y de advertirme que no debía sentir. Loki susurró de nuevo un… te lo advertí Skadi.

De repente unas manos masculinas tiraron de mi cintura, arrastrándome hacia él. Lo dejé simplemente hacer eso. Me rodeó con sus brazos y permanecí sentada junto a él, con mis manos en su pecho y mi mejilla también, le escuché respirar. Höor era cálido y yo hace mucho perdí toda calidez. Tan solo quería, aunque fuera por una vez, recordar que era sentir calor y eso es lo que ahora él me regalaba.

-Quisiera creer que de haber regresado antes…- sacudí la cabeza, el hubiera no existía. -No, Loki es inteligente en medio de su caos y sabe por qué hace las cosas.- Ni una lágrima escapó de mis ojos, no sabía como llorar o como lamentar la pérdida de quienes fuimos, de algo que se perdió como lo hizo aquella vikinga que ahora solo compartía el mismo nombre conmigo.

-No vale la pena que pienses siquiera en seguirme o acompañarme, tu destino está aquí ahora.- ¿Lo odiaba aún? Si, lo odiaba con cada fibra de mi ser. Lo odiaba por todas las razones expuestas y por olvidarse de mi. Por haberme traicionado enviándome a la lluvia de flechas, porque cada uno de mis verdugos confesó su nombre como mi opresor antes de ser ejecutado. El que ahora me hubiera rescatado en el pantano me hacía creer que se arrepentía de su traición, que recordaba lo que fuimos alguna vez, lo que significamos el uno para el otro, mucho más que mejores amigos o que compañeros de batalla y que de alguna forma el recuerdo lo había conmovido lo suficiente como para librarme de los demonios del pantano. Pero lo odiaba más aún por irradiarme su calor, porque sus latidos me hicieran recordar porque alguna vez significó tanto para mi, por lo que aún significaba.

-Aún te odio… pero aún te quiero igual que en el ayer.- Susurré cerca de su oído y besé suavemente su mejilla, manteniendo mis labios en ese contacto que significaba un adiós. Nunca necesité tanto de los susurros de Loki como en ese momento, nunca añoré tanto que él me llevase a la victoria para que finalmente me recompensase con el olvido. El olvido sería mi regalo y mi final, una vez que hubiese hecho justicia ya no habría camino a seguir.

Me levanté dispuesta a marcharme de la taberna. -Se que nos volveremos a ver. Aún no he de marcharme de Paris y cada uno tiene su propio objetivo. Si lo compartimos seremos aliados, quien sabe tal vez volvamos a compartir la agilidad de nuestras espadas. Pero si es lo contrario, si te metes en mi camino e intentas impedirme que vengue a los mios, serás el peor de mis enemigos.- Una última mirada que lancé en su dirección, con puños temblorosos y agitación por mi parte que revelaba demasiado, palabras que morían en mis labios y que jamás le diría, las enterraría conmigo el día de mi muerte. -Mantente en pie Höor.-



TEMA CONCLUÍDO
avatar
Skadi Rendahl
Humano Clase Alta
Humano Clase Alta

Mensajes : 101
Fecha de inscripción : 13/10/2016

Volver arriba Ir abajo

 stående eller falt (Skadi) Empty Re: stående eller falt (Skadi)

Mensaje por Contenido patrocinado


Contenido patrocinado


Volver arriba Ir abajo

Volver arriba

- Temas similares

 
Permisos de este foro:
No puedes responder a temas en este foro.